Podług dawnego zwyczaju

Widowisko z pieśni, piosenek, intermediów i tekstów staropolskich i ludowych.

Część I - Kulig
Część II - Zapust

Wybór, układ i realizacja sceniczna
Donka i Andrzej Madejowie

Zespół aktorski:

Ardzińska Danuta, Czujkiewicz Elżbieta, Gorzkowska Grażyna, Kołodziejska Ewa, Kowalik Alina, Mrówka Elżbieta, Paszkiewicz Marlena, Popławska Elżbieta, Chmielewski Jerzy, Holc Roman, Głogowski Adam, Głogowski Andrzej, Kostrzewa Ireneusz, Łukasik Tadeusz, Madejski Odyseusz, Maryański Wojciech, Ploch Andrzej, Siciński Zygmunt, Szamborski Jerzy, Ziółkowski Janusz.

Premiera, 24 stycznia 1976 roku

Opera żebracza

Jest to polska prapremiera tego utworu i jedenasta premiera naszego teatru. Sztuka została napisana w 1727 roku i należy do najwybitniejszych pozycji światowej literatury dramatycznej. Bardziej znana w Polsce jest jej brechtowska przeróbka - "Opera za trzy grosze", a nawet przeróbka dla teatru operowego Benjamina Brittena, natomiast oryginalnym utworem nie zainteresował się dotychczas żaden teatr polski.

Gay ukazuje w swojej sztuce realistyczny i wierny obraz stosunków społecznych panujących w osiemnastowiecznej Anglii. Współcześni znajdowali w niej bezpośrednie aluzje do najbardziej znanych osobistości i wydarzeń. W takim sensie sztuka straciła dziś swoją aktualność, ale żywa pozostała w niej prawda o naturze człowieka i dlatego zdecydowaliśmy się ja wystawić w naszym teatrze.

W przedstawieniu wykorzystujemy muzykę Benjamina Brittena, w wersji dostosowanej do naszych możliwości. Realizując przedstawienie, pozwoliliśmy sobie na jedno odstępstwo od oryginału, które jednocześnie stało się podstawą całego pomysłu inscenizacyjnego - a mianowicie - powierzyliśmy odegranie sztuki bractwu żebraków od św. Wita, podczas gdy u autora sztukę napisaną przez żebraków wykonuje trupa aktorska.

Dla uzyskania większej komunikatywności utworu i zwartych w nim treści, zbliżyliśmy do siebie scenę i widownię, umieszczając je na jednym poziomie.

"Opera Żebracza" - John Gay

Przekład - Juliusz Żuławski

Muzyka - Benjamin Britten

Realizacja sceniczna - Donka i Andrzej Madejowie

Konsultacja wokalna - Katarzyna Zachwatowicz

Zespół aktorski:

Bartkiewicz Ewa, Górczyńska Anna, Kołodziejska Ewa, Kowalik Alina, Paszkiewicz Marlena, Płoska Ewa, Świątek Grażyna, Walisiak Alicja, Holc Roman, Chmielewski Jerzy, Kostrzewa Ireneusz, Kwiatkowski Sławomir, Łukasik Tadeusz, Madejski Odyseusz, Maryański Wojciech, Siciński Zygmunt, Szamborski Jerzy, Ziólkowski Janusz.

Zespół pomocniczy:

Lisowska Anna, Rudkowska Maria, Kawalec Ryszard, Raczek Robert.

Premiera, 24 czerwca 1974 rok.

Warszawska rewia podwórkowa

Warszawska Rewia Podwórkowa jest dziesiątą premierą Teatru i drugą po "Naszej ulicy", pozycją opartą na folklorze warszawskim. Składa się z piosenek śpiewanych i granych przez zespoły uliczne od początku wieku do wybuchu II Wojny Światowej. Powstawały one w różnych okolicznościach i z różnych okazji. Niektóre bardziej prymitywne, inne - prawie literackie, posiadają jedną wspólną cechę - oddają wiernie atmosferę warszawskiej ulicy, ukazują oblicze tej drugiej Warszawy - Warszawy przedmiejskich knajpek, ciasnych podwórek i niebezpiecznych uliczek, ukazują ludzi, którzy częstokroć zmuszeni do życia w najgorszych warunkach, tworzyli coś w rodzaju własnej kultury i sztuki, własne prawa, moralność i światopogląd. Niezależnie od oceny środowiska, w którym i dla którego rodziła się ta twórczość i od oceny samej twórczości, nie da się zaprzeczyć, że jest to element organicznie związany z obrazem naszej stolicy i nadający jej charakterystyczne piętno. Jak silny jest ten element, świadczyć mogą liczne naśladownictwa powstające w oficjalnym nurcie twórczości literackiej i muzycznej

Warszawska Rewia Podwórkowa

Widowisko z piosenek i ballad warszawskiej ulicy

Wybór, układ i realizacja sceniczna Donka i Andrzej Madejowie

Zespół

Ewa Bartkiewicz, Wanda Białkiewicz, Bożena Burzyńska, Elżbieta Glinka, Dorota Janowska, Ewa Kołodziejska, Alina Kowalik, Jolanta Last, Barbara Lelek, Elżbieta Pietrzak, Elżbieta Popławska, Danuta Stankiewicz, Małgorzata Stępczyńska, Grażyna Świątek, Alicja Szczękulska, Alicja Walisiak, Edward Borycki, Jacek Borzęcki, Jerzy Chmielewski, Andrzej Grot, Roman Holc, Wiesław Jaskułowski, Ireneusz Kostrzewa, Cezary Kopczyński, Bronisław Kot, Tomasz Kozłowski, Sławomir Kwiatkowski, Odyseusz Madejski, Wojciech Maryański, Robert Raczek, Zygmunt Siciński, Janusz Ziólkowski

Premiera, 16 czerwca 1972 rok

Mistrz Piotr Pathelin

Mistrz Piotr Pathelin jest ósmą premierą Teatru. Sztuka pochodzi z XV wieku i należy do arcydzieł komediowej literatury dramatycznej. Specyficzny charakter nadaje jej daleko idące spolszczenie przez tłumacza Adama Polewkę.
Sięgnęliśmy po nią trochę gwoli nauki... "Kto mieczem wojuje - od miecza ginie", "Jaką miarą mierzysz - taką i tobie odmierzą" - tak można streścić morał tej średniowiecznej farsy, ukazującej oszusta oszukanego.

Mistrz Piotr Pathelin
Starofrancuska farsa anonimowa
w przekładzie Adama Polewki

Realizacja sceniczna
Donka i Andrzej Madejowie
Konsultacje akrobatyczne
Aleksandra Śliwowska

Osoby
Pathelin - Roman Holc
Wilhelmina - Alina Kowalik
Sukiennik - Wojciech Maryański
Sędzia - Janusz Ziólkowski
Pasterz - Leon Palesa, Zygmunt Siciński

Arlekiny
Ewa Bartkiewicz, Ewa Kołodziejska, Elżbieta Pietrzak, Barbara Reduch, Bronisław Kot, Włodzimierz Malczewski

Obsługa techniczna przedstawienia
Ireneusz Kostrzewa, Robert Raczek
Premiera, 18 lutego 1973 roku

Piosnki, piosneczki

Robiliśmy to przedstawienie głównie z myślą o młodzieży. Te piękne piosenki są jej niestety przeważnie nieznane, hołdując innym modom, niech nie pozostanie obojętną i na te proste a wdzięczne śpiewki, które chociaż weszły do skarbnicy naszej kultury, nadal pokrywa pył zapomnienia. Mamy nadzieję, że kształt inscenizacyjny, jaki nadaliśmy naszemu przedstawieniu, lepiej przemówi do młodego widza niż tradycyjne trzymanie się stylu epoki. Oby to przedstawienie mogło "ocalić od zapomnienia" bodaj skromną cząstkę tego, co zasługuje na pamięć w naszej tradycji narodowej.

Widowisko według "Kramu z piosenkami" Leona Schillera

Układ i realizacja sceniczna Donka i Andrzej Madejowie

Część I

A kiedyśmy tu przybyli

Kurdesz

Pochwała wesołości

Oświadczyny staropolskie

Jak się będziesz żenić

Małgorzatka

Pod borem

Bandurka

Co się stało we dworze

Tyciuteńki

Oda do dziewcząt

Część II
Kołysanka
Walczyk katarynkowy
Peleryna
Kankan
Karuzel
Polka I
Polka II
Malarz
Oleandry

Udział biorą

Ewa Bartkiewicz, Iwona Błaszczykiewicz, Bożena Burzyńska, Ewa Kołodziejska, Alina Kowalik, Inez Kupras, Bożena Leszczyńska, Danuta Nahajewska, Elżbieta Pietrzak, Barbara Reduch, Barbara Sobolewska, Teresa Stablewska, Krystyna Warczak, Janusz Borgosz, Adam Ferency, Adam Głogowski, Andrzej Głogowski, Roman Holc, Wiesław Jaskułowski, Bronisław Kot, Włodzimierz Malczewski, Jerzy Malinowski, Lech Matisow, Leon Palesa, Kazimierz Seroczyński, Robert Raczek, Zygmunt Siciński

Premiera, Grudzień 1971 rok

Cichy Don

Cichy Don - Michał Szołochow
Adaptacja - Lidia Zamkow
Realizacja sceniczna - Donka i Andrzej Madejowie

Zespól aktorski: Zuzana Eichler, Alina Kowalik, Barbara Sobolewska, Jerzy Szamborski, Zygmunt Siciński, Mirosław Wójcik, Adam Ferency, Jan Tomaszewski, Roman Holc, Jerzy Malinowski, Marek Sołczyński, Ryszard Raczek,

Premiera 16 lutego 1971 roku

Boso, ale w ostrogach / Nasza ulica/

Teatr AKT-69 rozpoczął działalność w Klubie TELAM w lutym 1969 r. "Boso, ale w ostrogach" jest trzecią z kolei premierą teatru, a pierwszą w roku 1970.

W roku ubiegłym zrealizowano dwie pozycje:

1. "Romeo i Julia" za czwartym falochronem" E.Szaniawskiej i R.Smożewskiego - montaż fragmentów "Romeo i Julia" W.Szekspira, listów do Redakcji "Dookoła Świata" i ogłoszeń gazetowych,

2. "I dlatego pamiętam wszystko" - montaż tekstów A.Brychta, W.Odojewskiego, Cz.Czubaka.

"Boso, ale w ostrogach" jest właściwie również montażem - fragmentów książki St.Grzesiuka i piosenek warszawskiego przedmieścia. W widowisku nie ma jednolitej linii fabularnej, rozwijającej się zgodnie z klasycznymi zasadami akcji. Nie ma również głównego bohatera. Bohaterami są wszystkie osoby ukazujące się na scenie. Autorom przedstawienia nie chodzi o pokazanie perypeti jednego człowieka, ale o oddanie specyficznej atmosfery środowiska - rządzącego się swoimi zasadami i prawami, posiadającego swoją własną moralność, własne poczucie humoru i ludzkiej godności i swój własny, najczystszej wody, szlachetny romantyzm.
W montażu, pomiędzy fragmentami tekstu Grzesiuka i piosenkami, nie ma żadnego bezpośredniego związku. Jeżeli czasem dają się zauważyć jakieś zbieżności pomiędzy tekstem mówionym a treścią czy wyrazem scenicznym piosenki, nie mają one istotniejszego znaczenia i nie należy się tu doszukiwać jakiejś logicznej całości w planie treści. W zamierzeniu autorów przedstawienia nie leży łączenie poszczególnych "numerów" w jedną całość fabularną, ale jedynie chodzi w takim wypadku o zderzenie dwóch lub więcej, zbliżonych do siebie w warstwie emocjonalnej wartości dla odpowiedniego zagęszczenia atmosfery, w celu wywołania u widza większego napięcia emocjonalnego. W przedstawieniu biorą również udział lalki, przedstawiające postacie spoza "środowiska" /Policjant, Niemiec, fordanserki itp./

"Boso, ale w ostrogach"
Układ i realizacja sceniczna - Donka i Andrzej Madejowie
Na podstawie książki Stanisława Grzesiuka i piosenek warszawskiego przedmieścia.
Premiera, 17 lutego 1970 roku.

Zespół biorący udział w przedstawieniu:
Eichler Zuzanna, Grygo Irena, Jurkonis Barbara, Kowalik Alina, Lis Anna, Ruszkowska Anna, Śniechowska Ewa, Sobolewska Barbara, Lubieńska Jolanta, Staniusz Barbara, Ferency Adam, Gawlik Waldemar, Holc Roman, Kowalski Krystian, Malinowski Jerzy, Neuman Tomasz, Palesa Leon, Prusak Ryszard, Raczek Robert, Siciński Zygmunt, Sołczyński Marek, Radziejewski Edward, Szamborski Jerzy, Tomaszewski Jan, Wójcik Mirosław.